Humanitarian Communication Awards 2021
Vlieg in het Oog Award 2021
De winnaar van de Vlieg in het Oog Award 2021 (Juryprijs) is:
‘A Case of Joy’ van Compassion Nederland
De winnaar van de Hoogvlieger Award 2021 (Juryprijs) is:
‘An important voice message from Jairo’ van Rutgers (met special mentions voor ‘Palestine Resilience’’ van PAX en Nambwa FM van Terres des Hommes voor de originaliteit van de mediavorm)
Lees hier het volledige juryrapport.
De jury bestond dit jaar uit fotograaf Coco Olakunle, journalist en podcastmaker Mina Etemad, en Gigi Pasco Ong-Alok, bestuurslid bij HuCom en sinds dit jaar innovation facilitator bij Partos.
Lees hier de reactie van Compassion Nederland op hun Vlieg in het Oog Award
Op vrijdag 2 juli 2021 reikten we weer twee awards uit: de Hoogvlieger Award en Vlieg in het Oog Award – respectievelijk de beste en slechtste communicatie-uiting van een Nederlandse ontwikkelingsorganisatie in 2020-2021. Voor beide awards was er dit jaar alleen een Juryprijs (we zijn namelijk gestopt met de Publieksprijs).
De genomineerde uitingen voor de Vlieg in het Oog Award 2021 waren:
1. Save the Children | ‘Deze kinderen vechten voor hun leven’
2. Compassion Nederland | ‘A Case of Joy’
3. Habitat Nederland | ‘Met Habitat in Oeganda’
4. Terres des Hommes | ‘Kids@Home Challenge 2020’
5. Plan Nederland | ‘Zo gruwelijk is meisjesbesnijdenis’
6. International Justice Mission | ‘Een plek om kind te zijn’
Op deze pagina kun je de genomineerde campagnes vinden, inclusief een korte uitleg bij elke nominatie (met vaak ook een of meerdere special mentions). De uitleg is zeker niet alomvattend, om het overzicht te bewaren betreffen het slechts de highlights die we hebben geconstateerd (meestal is er dus nog meer op te merken).
Vlieg in het Oog genomineerde 1
Save the Children | ‘Deze kinderen vechten voor hun leven’
Helaas konden we ook dit jaar niet om Save the Children heen. Het is alweer de vijfde keer op rij dat de organisatie een Vlieg in het Oog nominatie ontvangt. Het laat zien dat Save the Children consistent problematische campagnes inzet en niet van plan is hiervan af te wijken – ook niet na herhaaldelijk te zijn gewezen op de onethische beelden die ze produceren. Dit jaar is ze dit misschien nog wel meer aan te rekenen, omdat de Engelse tak van Save the Children vorige zomer een verklaring van solidariteit met de Black Lives Matter-beweging naar buiten bracht, waarin werd gesteld dat de organisatie haar eigen campagnes zou gaan doorlichten om te kijken of ze stereotypen van zwarte kinderen en witte redders bevatten. Al snel bleek de verklaring voor de bühne, in ieder geval voor Save the Children Nederland, want niet veel later waren (letterlijk) dezelfde spotjes die ‘de waardigheid en zelfbeschikking van kwetsbare kinderen ontnemen’ gewoon weer op prime-time televisie te zien, zoals ‘Deze kinderen vechten voor hun leven‘. Ook werd door de organisatie ontkend dat hun eerdere campagnes raciale stereotypen en witte redders bevatten. We hebben daarom besloten om Save the Children opnieuw te nomineren, maar dit keer als ‘buitencategorie’ (waardoor we nog vijf plekken overhouden voor andere nominaties). Naast de Save the Children reclames zagen we dit jaar nog enkele uitingen in de traditionele Vlieg in het Oog categorie, met name ‘De familie Amaryan woont in een container’ van Kom over en help en ‘Goede zorg voor 1.500 ernstig zieke baby’s en hun moeders in Tanzania’ van Wilde Ganzen, die beide een special mention hebben gekregen.
Vlieg in het Oog genomineerde 2 (winnaar!)
Compassion Nederland | ‘A Case of Joy’ (winnaar juryprijs)
Bij deze video van Compassion Nederland wisten we in het begin eigenlijk niet goed waar we naar zaten te kijken. Het begin lijkt nog het meeste op een corporate video waarin de hoofdrolspeelster haar hippe ontwerpstudio voor haakpatronen mag aanprijzen, inclusief tekstverwijzing naar haar Instagrampagina. Daarna wordt duidelijk dat het gaat om een inzamelactie die deze sociale ondernemer besloot op te zetten toen ze van Compassion Nederland hoorde dat jonge meisjes op de Filipijnen ‘soms voor een colaatje hun lichaam moeten verkopen’ (een catchphrase die helaas regelmatig terugkeert bij Compassion). Vanaf dit moment ontvouwt de video zich als een vrij standaard ‘witte redder’-verhaal, inclusief tranen bij de ‘intens geraakte’ witte redder over wat haar eigen actie teweeg heeft gebracht en de ‘oprechte dankbaarheid’ van ‘die blije kinderkoppies’. Het enige wat misschien afwijkt van het standaard ‘witte redder’-verhaal (alhoewel het er ook bij aansluit), is dat hetgeen ingezameld is op geen enkele wijze als mogelijke oplossing gezien kan worden. De hoofdrolspeelster heeft namelijk gehaakte etuitjes – in totaal maar liefst ‘ruim 160 kilo’ – opgehaald en verscheept naar de Filipijnen. Hoe dit een bijdrage levert aan het tegengaan van de kinderarmoede en -prostitutie is en blijft een raadsel – en dat maakt deze video, en vooral de uitspraak ‘zoiets kleins als een etuitje kan grote dingen uit gaan werken in hun levens’, des te pijnlijker. Meer in het algemeen is ‘A Case of Joy’ een typisch voorbeeld van de misplaatste centraliteit van (de emotie van) de witte weldoener die met kleine optimistische daden de wereld redt – of zoals Compassion zou zeggen: ‘bevrijdt’ – van armoede. Deze trope blijft terugkeren, zoals ook in ‘Wij zijn Woord en Daad’ van Woord en Daad, ‘Adopt a Granny’ van Dorcas, en ‘Pentru Bunica’ van Hulp Oost-Europa, die alledrie een special mention krijgen.
Lees hier de reactie van Compassion Nederland op hun award
Lees hier de reactie van Hulp Oost-Europa op hun special mention
Vlieg in het Oog genomineerde 3
Plan Nederland | ‘Zo gruwelijk is meisjesbesnijdenis’
Plan Nederland gebruikt in deze video twee manieren om de gruwelijkheid van meisjesbesnijdenis te laten zien: bekende Nederlanders en de geluiden van meisjes die besneden worden. Als reden geeft de organisatie dat de beelden zo gruwelijk zijn, dat ze deze niet aan het ‘grote publiek’ willen tonen. In beginsel lijkt dit een teken van respect te zijn. Echter, er zit ook een andere kant aan. Het is namelijk ook een manier om de meisjes, om wie het eigenlijk gaat, te ontdoen van elke vorm van identiteit. Ze worden gereduceerd tot (anonieme) besneden meisjes en daarmee ontdaan van alles dat zij verder zijn. De meisjes in deze campagne hebben (letterlijk) geen gezicht, zij zijn louter slachtoffer. Daarmee is deze video een schoolvoorbeeld geworden van de vele campagnes die inspelen op slachtofferschap en daarmee empathie willen opwekken. Echter, door slechts de gruwelijke geluiden te laten horen van de meisjes die besneden worden, wordt eigenlijk gebruikgemaakt van een weinig respectvolle vorm van empathie, namelijk medelijden vanuit slachtofferschap. Meisjesbesnijdenis is zeker gruwelijk, maar de meisjes die dit overkomt zijn veel meer dan een slachtoffer van een gruwelijke praktijk. Plan had er ook voor kunnen kiezen deze meisjes een gezicht te geven – geen beelden van de besnijdenis zelf, maar van wie zij verder zijn. Bijvoorbeeld door de meisjes zelf aan het woord te laten. Hierdoor zouden ze meer zijn geworden dan gillende slachtoffers bekeken door bekende Nederlanders. Dan zouden ze een persoon zijn geworden met een echte stem. Dat er bekende Nederlanders zijn die de beelden wel (durven te) bekijken en dan emotioneel en soms huilend hun verhaal doen (wederom: het gaat niet om jou en je emoties!), kan daarnaast ook gezien worden als een uiting van wit redderschap. Zij zijn het die aangedaan zijn door de ellende van deze zielige meisjes en daar wat aan moeten doen. Vanwege de ‘exploitatie’ van zowel (anoniem) zwart slachtofferschap als (celebrity) wit redderschap krijgt deze video van ons een nominatie. Daarbij geven we AMREF Flying Doctors bij dezen een special mention voor het celebrity humanitarianism van actrice, presentatrice en ambassadeur Lieke van Lexmond, die ons klassiek vraagt ‘in actie te komen voor baby’s in Afrika‘.
Lees hier de reactie van Plan International Nederland op hun nominatie
Vlieg in het Oog genomineerde 4
Habitat Nederland | Met Habitat in Oeganda
Vorig jaar won ‘Met Habitat op Reis‘ al de juryprijs in de Vlieg in het Oog-categorie, waarmee de campagne het problematische OS-genre van de avontuurlijke reis bestendigde. Ook dit jaar viel het genre weer hinderlijk op, met special mentions voor Hike for Health van Simavi, Missie Vonk van Verre Naasten en de MudRaise van International Justice Mission. Helaas spande Habitat ook nu weer in negatieve zin de kroon. Dit keer zijn zangeres Marlayne Sahupala en acteur Buddy Vedder op ambassadeursreis in Oeganda – en gaat bijna alles mis wat mis kan gaan. “We hadden een soort klik”, zegt Marlayne na een ontmoeting met een vrouw die haar een rok verkoopt. Het is jammer dat de betreffende vrouw deze klik niet kan bevestigen: haar antwoord op een vraag van Marlayne is uit de video geknipt. Wellicht dat dit beter gaat in de video van Buddy. “We are standing in your new home, how does it feel?” Een jongen en een man glimlachen nog op beeld, maar het antwoord haalt ook hier de cut niet. Sterker nog: niemand behalve de twee ambassadeurs komt aan het woord. De vraag van Buddy raakt echter wel de kern van de zaak, want Habitat bouwt huizen die, in de woorden van Marlayne, mensen hun ‘eigenwaarde’ teruggeven (die hadden ze dus blijkbaar niet meer). Dat Marlayne hier, zonder enige zichtbare kennis of ervaring met bouw, aan meebouwt in een Habitat-blauw shirt (geflankeerd door andere bouwers in dezelfde kleur), wekt de indruk dat deze oplossing van buitenaf moet komen. Dat idee komt nog duidelijker naar voren als Buddy zich verbaast over de bouwkwaliteit van de oude huisvesting: “je kunt het er zo afhalen” zegt hij over de leemlaag. Ook Marlayne verbaasd zich over hoe klein de “huisjes” zijn. Maar niet alles is kommer en kwel: te midden van de klassieke natuurbeelden en dansende, lachende en enthousiast groetende begunstigden verwonderen Buddy en Marlayne zich over de “kracht die mensen altijd nog hebben” (een klassieker). Dergelijke stereotypen zijn niet onschadelijk omdat ze positief zijn – bij een positief stereotype is het negatieve spiegelbeeld daarvan altijd dichtbij. De klik, en in meer algemene zin de verbinding waar deze video in woord en beeld de nadruk op legt, komt daarmee nooit écht tot stand. Antwoorden op vragen worden weggemonteerd en ambassadeurs bouwen huizen terwijl oude “huisjes” hoofdschuddend worden beschouwd – dit verhaal wordt verteld te midden van een decor van exotische stereotypen.
Lees hier de reactie van Verre Naasten op hun special mention
Vlieg in het Oog genomineerde 5
Terres des Hommes | Kids@Home Challenge 2020
Het wringt regelmatig als een campagne armoede contrasteert met de vrolijkheid die (blijkbaar) hoort bij de hulpactie die op touw gezet wordt. Dat wil niet zeggen dat toewijding of enthousiasme per definitie een probleem zijn. We zien echter wel dat het verband tussen probleem en oplossing in dit soort campagnes snel uit beeld verdwijnt. Terres Des Hommes sleept met de promovideo voor de Kids@Home Challenge een nominatie binnen omdat de montage hiervan buitengewoon pijnlijk duidelijk maakt wat er mis kan gaan. Er zijn duidelijk twéé video’s samengevoegd zonder in de montage goed na te denken over de toon van, en het verband tussen, de twee. De jonge Anna, enthousiast in de keuken in Nederland (‘super cool!’) en droef gestemd in de voice-over over kindmijnwerker Rajat in India, contrasteert zo enorm dat de twee werelden als volstrekt ongerelateerd naar voren komen. De vrolijkheid in de keuken maakt het daarom moeilijk om de kwetsbare situatie van Rajat (die overigens niet aan het woord komt, maar slechts dient als ‘illustratie’ van kinderarbeid) op waarde te schatten: het vieren van de inzet van de kinderen in de keuken lijkt belangrijker dan het aankaarten van de (onrechtvaardigheid van) armoede. Door Rajats passiviteit en het op een voetstuk plaatsen van de challenge en diens deelnemers lijkt deze video vooral een witte-redder-leerschool. We vinden het extra problematisch dat juist kinderen worden aangemoedigd deze rol op zich te nemen. De rol waarin Nederlandse kinderen en jongeren gemanoeuvreerd en gefaciliteerd worden leidt tot acties die geen recht doen aan zowel de problemen als oplossingen, zoals ook in deze video van Livingstone, waar we een special mention aan geven. NGOs moeten zich bewust(er) zijn van de rol die zij spelen in het aanwenden van de betrokkenheid van jonge Nederlanders, en of zij die kanaliseren richting geïdealiseerd redderschap of geïnformeerde solidariteit.
Vlieg in het Oog genomineerde 6
International Justice Mission | ‘Een plek om kind te zijn’ (muziekvideo van Chesron)
Vooraf waren we best benieuwd naar de videoclip van Chesron, muzikant en ambassadeur van International Justice Mission. Het is een genre dat niet vaak door NGO’s wordt aangewend om bewustwording bij het (jonge) grote publiek te creëren en in potentie lijkt muziek een medium te zijn dat aandacht, solidariteit en actie kan genereren. Het kan echter ook helemaal misgaan, wat ‘Do They Know It’s Christmas?’ van Band Aid in de vroege jaren tachtig al eens pijnlijk bewees. Alhoewel Chesron’s videoclip minder uitgaat van ‘Wij’ (het rijke Westen) versus ‘Zij’ (het arme niet-Westen), wekken zowel de lyrics als de beelden geen fijne indruk van gelijkwaardigheid. Chesron vraagt met zijn single aandacht voor kindslavernij in Ghana, en is voor de videoclip naar het land afgereisd, maar hij had net zo goed voor een blue screen kunnen staan, zo minimaal is zijn interactie met de omgeving. In de meeste shots staat hij te zingen voor een desolate achtergrond, meestal zonder andere mensen (prominent) in beeld. Dat verandert als hij over een markt loopt en vervolgens in zingen uitbarst zonder enig contact te maken met de andere marktbezoekers. Zijn detachment van de omgeving, die nog eens wordt versterkt door zijn opzichtige playbacken en hippe kleding (elke scène heeft hij wel een nieuw outfit aan), creëert alsnog een grote afstand tussen ‘Wij’ en ‘Zij’, juist door de enorme kunstmatigheid en stagedness van de performance. Naast beelden van een zingende Chesron, zien we ook beelden van willekeurige, anonieme kinderen die eigenlijk geen onderdeel van het verhaal zijn maar door de lyrics toch weer wel – alsof zij kindslaven zijn. De lyrics zijn trouwens ook erg ongelukkig gekozen. Het begint ermee dat ‘er dorpen zijn waar kinderen moeten werken’ en daarna gaat het om ‘een wereld waar een visnet meer waard is dan een kind’ (een catchphrase die veel weg heeft van het ‘colaatje’ van Compassion). Uiteindelijk springt Chesron als een ware vrijwilligerstoerist tussen een groep blije Ghanese kinderen en wordt de vraag gesteld: ‘Help jij mee te delen in de pijn, zodat elk kind een plek krijgt om kind te zijn?’ Hoe deze vraag (uiteraard kan een donateur de pijn niet delen) de slogan van de muziekvideo kon worden, is vrij ongelooflijk. En de video met de bekendmaking van de online veiling van IJM door een goochelaar (!) doet nog eens een extra duit in het zakje. Een special mention gaat trouwens naar Cordaid voor hun red-een-kind-voor-5-euro-video en enkele andere opvallende missers (zoals het coronavirus dat als een gevaarlijke olievlek uit Azië komt en pijlen die panisch op Afrika worden gericht als het gaat om ‘landen waar het zorgsysteem zwak is’).
Hoogvlieger Award 2021
De winnaar van de Vlieg in het Oog Award 2021 (Juryprijs) is:
‘A Case of Joy’ van Compassion Nederland
De winnaar van de Hoogvlieger Award 2021 (Juryprijs) is:
‘An important voice message from Jairo’ van Rutgers (met special mentions voor ‘Palestine Resilience’’ van PAX en Nambwa FM van Terres des Hommes voor de originaliteit van de mediavorm)
Lees hier het volledige juryrapport.
De jury bestond dit jaar uit fotograaf Coco Olakunle, journalist en podcastmaker Mina Etemad, en Gigi Pasco Ong-Alok, bestuurslid bij HuCom en sinds dit jaar innovation facilitator bij Partos.
Lees hier de reactie van Compassion Nederland op hun Vlieg in het Oog Award
Op vrijdag 2 juli 2021 reikten we weer twee awards uit: de Hoogvlieger Award en Vlieg in het Oog Award – respectievelijk de beste en slechtste communicatie-uiting van een Nederlandse ontwikkelingsorganisatie in 2020-2021. Voor eide awards was er dit jaar alleen een Juryprijs (we zijn namelijk gestopt met de Publieksprijs).
De genomineerde uitingen voor de Hoogvlieger Award 2021 waren:
1. Rutgers | ‘HRN – An important voice message from Jairo’
4. PAX | Online Exhibition ‘Palestine Resilience’
5. Terres des Hommes | Nambwa FM
Op deze pagina kun je de genomineerde campagnes vinden, inclusief een korte uitleg bij elke nominatie (met vaak ook een of meerdere special mentions). De uitleg is zeker niet alomvattend, om het overzicht te bewaren betreffen het slechts de highlights die we hebben geconstateerd (meestal is er dus nog veel meer op te merken).
Hoogvlieger genomineerde 1 (winnaar!)
Rutgers | ‘RHRN An important voice message from Jairo’ (winnaar Juryprijs)
In deze video van bijna vier minuten horen we een voicebericht van Jairo, een 26-jarige homoseksuele LGBT-activist uit Guyana. Naast het feit dat we in campagnes niet vaak over dit Zuid-Amerikaanse land horen, is de aanpak van deze video erg sterk. Jairo vertelt een persoonlijk én inhoudelijk verhaal over genderongelijkheid en seksueel geweld in zijn land (inclusief aandacht voor homofobische koloniale wetten) – en hoe hij besloot daartegen in opstand te komen om daarin verandering teweeg te brengen. Zijn voicebericht wordt bijgestaan door passende, heldere en creatieve illustraties die zijn verhaal eer aandoen en kracht bij zetten. Het is daarbij mooi om te vernemen dat de tijd is genomen om het verhaal (in zowel beeld als geluid) te vertellen – en dat Jairo zijn (eigen) stem laat horen en zijn (eigen) verhaal vertelt. Aan het einde van de video krijgen we Jairo ook nog even in beeld te zien, terwijl hij in de camera kijkt en zegt: “Use your presence, use your voice.” En dat is precies wat Jairo in deze video gedaan heeft, en waar de ruim 1500 andere jongerenactivisten van Right Here Right Now – een partnerschap van Rutgers, Hivos, IPPF Africa Region, Dance4Life, Arrow, Choice en LACWHN – voor staan. Een mooi initiatief. Ook ICCO Part of Cordaid is meestal vrij sterk in het aan het woord laten van mensen in kwetsbare situaties en het op waardige wijze adresseren van specifieke kwesties, zoals hier en, als onderdeel van de Dutch Relief Alliance, hier, en ontvangt daarom van ons een special mention.
Hoogvlieger genomineerde 2
De meeste NGOs willen laten zien wat ze doen en produceren daarom vaak, naast de fondsenwervende formats, (ultra-)korte documentaires waarin wordt uitgelegd wat er aan de hand is in een bepaald gebied of wat er bereikt is met een bepaald project. Het is daarbij balanceren tussen concrete voorbeelden en het grotere plaatje, en tussen toegankelijkheid en verdieping. In deze categorie viel ‘Salomon’s story’ van SPARK ons in positieve zin op. Geen opsmuk, maar wel mooie shots. Geen ingewikkelde achtergronden, maar wel alle context die nodig is. In deze video wordt het verband tussen het project (een concreet verhaal) en de winst die wordt behaald op het terrein van milieu, werkgelegenheid en economie (de verdere context) duidelijk – en krijgt het complexe probleem van afvalverwerking een gezicht geeft. Of het nu een promotievideo of korte documentaire is: op deze manier willen we graag meer informatie over wat NGOs doen. En korte video’s kunnen ook voldoende informatie en respectvolle communicatie herbergen, zoals bijvoorbeeld de Lepra Stichting over de werkzaamheden van een leprawerker in Indonesië, het Rode Kruis over de hulpverlening na orkaan Iota in Honduras en Care Nederland over het investeren in vrouwelijke ondernemers wereldwijd (een voortzetting van ‘Access Approved, vorig jaar de winnaar van de Hoogvlieger-juryprijs) doen – alledrie goed voor een special mention! Dat het SPARK in hun video zo goed lukt het project over het voetlicht te krijgen heeft ongetwijfeld ook te maken met het Burundese productieteam achter de video, van een organisatie die zich richt op verhalen vertellen over het Afrikaanse continent ‘in a totally different way’. We raden iedereen die mediaproducties maakt over ontwikkelingssamenwerking aan deze uit te besteden of in ieder geval in samenwerking met mediamakers ter plaatse te produceren (zie ook de laatste nominatie, de Keniaanse speelfilm Nambwa FM gefinancierd door Terres des Hommes.).
Hoogvlieger genomineerde 3
IRC, Simavi, Wetlands, Akvo en BZ | ‘Voices for Water’
De teaser van Voices for Water lijkt geen andere functie te hebben dan de kijker bij de kladden grijpen: “Hello, do I have your attention? We have to talk about water.” Het is het begin van #voicesforwater, een campagne die met zorg in elkaar gezet is om stap voor stap alle onderdelen van goed en rechtvaardig waterbeheer voor het voetlicht te brengen in een reeks van video’s. De campagne legt de nadruk op civil society organizations (CSO’s) en stelt (en beantwoordt!) de vraag hoe deze organisaties de strijd hebben gevoerd voor toegang tot schoon water. Het is eigenlijk vooral een how to-campagne, waarin op niet mis te verstane wijze wordt uitgelegd hoe in zes projecten (in Bangladesh, Ghana, India, Kenya, Mali en Oeganda) de belanghebbende gemeenschappen hun recht op water hebben bevochten en veilig gesteld. In vier video’s komen initiatiefnemers van de CSO’s aan het woord om de stappen uit te leggen die voor hen centraal stonden. Zij presenteren de feiten (“find your evidence”), brengen de belangen en geldstromen in kaart (“follow the money”), en vervolgens de kern van het probleem en de oplossing (“secure your water”), en mobiliseren de gemeenschap (“be part of it”). Zo presenteren de organisaties achter de campagnes zich niet alleen aan de buitenwereld, maar motiveren en stimuleren ze ook andere CSO’s om zich te mobiliseren – en voor ondersteuning contact op te nemen met de organisaties achter #voicesforwater. Voor het publiek dat meer wil dan de flashy video’s zijn de projecten ook nog eens zeer inzichtelijk te raadplegen op de website achter het project. Per project worden daar de doelen, plannen, belanghebbenden, partners en ondernomen actie beschreven. Helder, to the point en voorzien van data en andere bronnen. De campagne biedt zo voor ieder wat wils, van onderzoekers en beleidsmakers tot activisten en het bredere publiek. Het is knap hoe de campagne dit alles aan en met elkaar verbindt.
Hoogvlieger genomineerde 4 (special mention!)
PAX | ‘Palestine Resilience’ (special mention van de jury)
Er zijn veel redenen om de online expositie (en podcast) ‘Palestine Resilience‘ te nomineren voor een Hoogvlieger award. Credits naar lokale individuen, gemeenschappen en organisaties en de campagne presenteren als gezamenlijke productie? Check. Duidelijke, verdiepende informatie combineren met persoonlijke verhalen en beelden? Check. Een duidelijk einddoel waarmee de organisaties laten zien zichzelf ter plaatse overbodig te willen maken? Check. Het project, waar informatie en kennis over Area C centraal staat draait om een ‘community map’ die inzicht geeft in het gebied en hoe dit getekend wordt door conflict. Door in te zoomen op de ‘communities’ op de kaart krijgen we inzicht in de problemen die de Israëlische bezetting veroorzaakt. Vaak zijn dit zaken die te maken hebben met infrastructuur, milieu en besluitvorming – zaken die niet bepaald makkelijk in beelden te vatten zijn. Dat deze tentoonstelling daar wel in slaagt is de nominatie meer dan waard. Het is dan ook de vertelvorm van op de website die ‘Palestine Resilience‘ echt onderscheidt: met de ‘community map’ als startpunt en de foto’s en verhalen die daar uit volgen wordt een complex probleem letterlijk in kaart gebracht. Omdat juist die opzet het gemeenschappelijke project draagt, en de verhalen inzichtelijk én invoelbaar maakt, geven we graag aandacht aan het feit dat goede communicatie over solidariteit ook draait om de vorm waarin verhalen verteld worden. Vormen die engaging en informatief tegelijk zijn. Zo viel ook de podcastserie Grenzenloos van Artsen Zonder Grenzen op, waarin een groot publiek kon worden bereikt voor langere gesprekken over soms complexe zaken. We kijken de komende jaren uit naar meer campagnes als deze, maar ook naar series, explainers, interactieve projecten en tentoonstellingen die met nieuwe formats nieuwe verhalen en inzichten toegankelijk maken.
Hoogvlieger genomineerde 5 (special mention!)
Terres des Hommes | Nambwa FM (special mention van de jury)
Terwijl Terres des Hommes en Vlieg in het Oog nominatie heeft ontvangen voor de Kids@Home Challenge 2020, sprong de organisatie het afgelopen jaar ook positief in het oog door hun deelname aan de Keniaanse speelfilm Nambwa FM. Deze door Terres des Hommes gefinancierde film, die gaat over (het tegengaan van) seksuele uitbuiting van meisjes in Kenia, is geproduceerd door middel van een unieke co-creatie met Keniaanse meisjes, jonge vrouwen en de bredere gemeenschap (inclusief community leaders en overheidsmedewerkers). Kortom, door de inzet van betrokken meisjes alsmede de betrokkenheid van de gemeenschap laat Nambwa FM een sociaal-realistisch verhaal zien van meisjes die te maken krijgen met seksueel geweld en mensenhandel. Het is duidelijk dat de film door en voor Kenianen is gemaakt: alhoewel Nambwa FM ook op het YouTube-kanaal van Terres des Hommes kwam te staan, was het belangrijker dat de film werd uitgezonden op de Keniaanse nationale televisie om bewustwording te creeren (daarnaast werd de productie ook genomineerd voor enkele Afrikaanse filmfestivals). Dat een Nederlandse NGO bijdraagt aan een communicatiecampagne die niet gericht is op de Nederlandse markt, is verfrissend en brengt waarden als gelijkwaardigheid, samenwerking en solidariteit meteen meer naar de voorgrond. Daarnaast kan de productie van de film zelf ook gezien worden als een human rights project. De film kwam tot stand door een serie workshops georganiseerd in het Girls Advocacy Alliance (GAA) programma waar meisjes en jonge vrouwen hun (vaak traumatische) verhalen en perspectieven konden delen. Op deze manier heeft het maken van Nambwa FM hopelijk ook enigszins bijgedragen aan herstel en traumaverwerking. Al met al genoeg reden om deze speelfilm, een genre wat we nog niet vaak zijn tegenkomen, dit jaar te nomineren voor een Hoogvlieger Award.